Legal Bulletin Of The Law Office Of Adam Polowiec (20 – 26 October 2014)

We would like to present the next issue of legal bulletin of the Law Office of Adam Polowiec.
What you will find here is some information about the new provisions of law and the projects of amendments to acts, but also case-laws including the case laws of Supreme Court, Constitutional Tribunal and European Court of Justice.

Nowe Prawo

UBEZPIECZENIA SPOŁECZNE I ŚWIADCZENIA OPIEKI ZDROWOTNEJ

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 października 2014 r. w sprawie terminu, sposobu i trybu przekazywania środków zgromadzonych na rachunku członka otwartego funduszu emerytalnego na fundusz emerytalny Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z ukończeniem przez ubezpieczonego wieku niższego o 10 lat od wieku emerytalnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 1418) – wejdzie w życie z dniem 31 października 2014 r.

Rozporządzenie Ministra Zdrowiaz dnia 20 października 2014 r.zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1440) – wejdzie w życie z dniem 7 listopada 2014 r.

W rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 24 września 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu  podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. poz. 1248) w załączniku nr 1 zmienia się część IV, w części V zmienia się ust. 1 pkt 1.1.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 października 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 1441) – wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2015 r.

W rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz. U. poz. 1520) zmianie ulegnie brzmienie §2, załącznik nr 1 w części I, dodany zostanie §4a, §5a, §6a i 6b, w załączniku nr 2 dodaje  się poz. 1350, załączniki nr 3 i 4 otrzymują brzmienie określone w załącznikach nr 1 i 2 do niniejszego rozporządzenia.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 października 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych  z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1442) – wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2015 r.

W rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U. poz. 1413) zmianie ulegnie brzmienie §2 pkt 3, załącznik nr 2, załącznik nr 5, dodany zostanie §6a, załącznik nr 1 do rozporządzenia otrzymuje brzmienie określone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

 

WYROBY MEDYCZNE

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 października 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu dokonywania zgłoszeń i powiadomień dotyczących wyrobów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1436) – weszło w życie z dniem 23 października 2014 r.

W rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 18 października 2010 r. w sprawie sposobu dokonywania zgłoszeń i powiadomień dotyczących wyrobów (Dz. U. Nr 202, poz. 1341) załącznik nr 1 do rozporządzenia otrzymuje brzmienie określone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

 

Orzecznictwo

Sąd Najwyższy

ZWROT WYDATKÓW DLA ZARZĄDCY

Zarządca ustanowiony na podstawie art. 203 k.c. może dochodzić zwrotu wydatków poniesionych na wspólną nieruchomość tylko w postępowaniu nieprocesowym dotyczącym zarządu związanego ze współwłasnością tej nieruchomości – Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 10 października 2014 r., sygn. akt: III CZP 71/2014.

 

WPIS HIPOTEKI PRZYMUSOWEJ NA NIERUCHOMOŚCI

Decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustalająca wysokość należności z tytułu składek może być podstawą wpisu hipoteki przymusowej na nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego dłużnika i jego małżonka tylko wtedy, gdy została doręczona obojgu małżonkom – Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 10 października 2014 r., sygn. akt: III CZP 28/2014.

 

NIEZGODNOŚĆ Z KONSTYTUCJĄ

Przepis uznany za niezgodny z Konstytucją, który traci moc obowiązującą w terminie określonym przez Trybunał Konstytucyjny (art. 190 ust. 3 Konstytucji), stosuje się do roszczeń, mających podstawę w tym przepisie, w sprawach wytoczonych przed tym terminem – Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt: III CZP 67/2014.

 

ZAPIS I POLECENIE

Ważny jest zapis zwykły (art. 968 § 1 k.c.), w którym przedmiot świadczenia został określony alternatywnie – Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt: III CZP 70/2014.

 

SPRAWA O CZYNSZ NAJMU

Jeżeli przedmiotem żądania pozwu jest zasądzenie określonej kwoty tytułem czynszu najmu na podstawie umowy najmu łączącej strony i taka jest podstawa faktyczna i prawna rozstrzygnięcia Sądu, to jest to sprawa o czynsz najmu, w rozumieniu art. 398[2] § 2 pkt 1 k.p.c., bez względu na rodzaj i charakter zarzutów, którymi w sprawie bronił się pozwany. Sprawą o czynsz najmu jest każda sprawa, w której przedmiotem roszczenia jest czynsz najmu, bez względu na sposób obrony pozwanego, a więc także sprawa, w której pozwany kwestionuje swoją legitymację bierną lub legitymację czynną powoda czy też podnosi zarzut nieistnienia zobowiązania wobec uiszczenia należnego czynszu do rąk innej osoby, jego zdaniem uprawnionej. Sprawa, w której nabywca licytacyjny lokalu użytkowego dochodzi od najemcy czynszu najmu na podstawie umowy najmu zawartej przez poprzedniego właściciela, jako wynajmującego, jest sprawą o czynsz najmu także wtedy, gdy najemca broni się zarzutem zapłaty czynszu najmu z góry poprzedniemu wynajmującemu za okres objęty pozwem – Postanowienie Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 8 października 2014 r., sygn. akt: IV CSK 194/2014.

 

PRZYMUS ADWOKACKO-RADCOWSKI

Przymus adwokacko-radcowski dotyczy każdego postępowania przed Sądem Najwyższym, a więc także zainicjowanego skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądowego oraz toczącego się w jego ramach postępowania wywołanego wniesieniem zażalenia – Postanowienie Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 8 października 2014 r., sygn. akt: II CZ 53/2014.

 

SKARGI O STWIERDZENIE NIEZGODNOŚCI Z PRAWEM

Sporządzenie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku osobiście przez stronę pozbawioną zdolności postulacyjnej w świetle art. 87[1] k.p.c. jest dotknięte brakiem nieusuwalnym i powoduje konieczność odrzucenia skargi na podstawie art. 424[6] § 3 k.p.c. bez wzywania do uzupełnienia tego braku. Sporządzenie zażalenia do Sądu Najwyższego osobiście przez stronę pozbawioną zdolności postulacyjnej jest dotknięte brakiem nieusuwalnym i powoduje konieczność odrzucenia takiego zażalenia wprost, jako niedopuszczalnego, bez wzywania do uzupełnienia tego braku Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 8 października 2014 r., sygn. akt: II CZ 54/2014.

 

Trybunał Konstytucyjny; Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

ZRÓŻNICOWANIE PRAWA DO ŚWIADCZENIA PIELĘGNACYJNEGO

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zróżnicowanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności narusza Konstytucję. Trybunał orzekł, że art. 16a ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych jest zgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 69 Konstytucji, art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji – Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13.

 

OBLIGATORYJNA ZAMIANA GRZYWNY NA ARESZT

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że obligatoryjne zarządzenie wykonania zastępczej kary aresztu w miejsce wcześniej orzeczonej grzywny uzależnione jest od stwierdzenia przez sąd wykonawczy szeregu przesłanek. Trybunał przypomniał, że przed zamianą grzywny na areszt sąd musi stwierdzić, czy egzekucja grzywny okazała się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna. Jeżeli tak, to ma obowiązek ustalenia, czy zachodzi jedna z czterech dodatkowych przesłanek: ukarany oświadczy, że nie wyraża zgody na podjęcie pracy społecznie użytecznej orzeczonej zastępczo w miejsce pierwotnie wymierzonej grzywny, której egzekucja okazała się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna; ukarany uchyla się od wykonania pracy społecznie użytecznej orzeczonej zastępczo w miejsce pierwotnie wymierzonej grzywny, której egzekucja okazała się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna; zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niemożliwa; zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niecelowa. Ponadto – jak podkreślił TK – sąd wykonawczy może ocenić przyczyny niewykonania pierwotnej kary grzywny i w określonych wypadkach grzywnę umorzyć w części, a wyjątkowo również w całości. Do zamiany grzywny na areszt powinno dochodzić tylko wtedy, gdy to z przyczyn leżących po stronie ukaranego nie doszło do wykonania kary, a więc gdy mimo możliwości zapłacenia grzywny, choćby w ratach, nie uczynił on tego, a przy tym ukarany nie dysponuje mieniem, które można byłoby poddać egzekucji w celu ściągnięcia kary. Jeżeli zatem stan majątkowy ukaranego po prawomocnym skazaniu z przyczyn od niego niezależnych znacznie się pogorszył, sąd może, w szczególnie uzasadnionych wypadkach (np. utraty pracy w wyniku redukcji zatrudnienia, choroby, wypadku) grzywnę umorzyć w części, a nawet w całości. Sąd może także rozłożyć grzywnę na raty. Zarządzenie przez sąd egzekucji zastępczej kary aresztu nie może ponadto nastąpić, jeżeli warunki osobiste sprawcy uniemożliwiają odbycie tej kary. Jak przypomniał TK, na postanowienie w przedmiocie kar zastępczych przysługuje zażalenie. Zapewnia to kontrolę instancyjną obligatoryjnego zarządzenia wykonania zastępczej kary aresztu. Rola sądu wykonawczego zarządzającego wykonanie zastępczej kary aresztu nie sprowadza się zatem tylko do roli swego rodzaju notariusza. W każdym przypadku sąd musi dokonać stosownych ustaleń i ocen, czy możliwe jest zarządzenie wykonania aresztu – Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 października 2014 r., sygn. akt K 9/13.